Kurbanın kemiklerine bakarak ve yakıldığı sıradaki durumunu inceleyerek gelecek hakkında yorumlar yapma işidir. Bu usulün Yunanlılardan kalma olduğuna ve İlyada’da geçtiğine, Tanrı Hermes’e bir çeşit sunuş özelliğinin olduğuna inanılmaktadır. Eski Yunanlılara göre yere atılan kemiklerin duruşundan Tanrıların niyetlerini anlamak mümkündür. Bu usul Araplarda ve Japonlarda da zamanında yaygın bir şekilde kullanılmıştır.
Japonlarda daha çok yakılan geyik kemiğidir. Bu yöntemin uygulandığı bölgeler halen bulunmaktadır. Şang Hanedanı zamanında ise devletle ilgili işlerde verilecek kararlar için koyun ve öküz kemiği kullanılmıştır. Romalılarda ise “Piromansi” denilen ve kurbağa kemikleriyle bakılan fal çeşidi çok meşhurdur.
Sümerlerde kurbanların 3 kürek kemiği alınarak falına bakılacak kişiye verilmiştir. Bu kişi kalbinden tuttuğu şeyleri düşünerek kürek kemiklerine bakar sonra da kahinlere geri verir. Kahinler de kemikleri ateşe atar, bir müddetyanmasını bekleyerek ateşten alırlar ve kemiklerin aldığı şekillere göre yorumlar yaparlar. Kemik üzerindeki çizginin düz ve kesiksiz olması yolun açık olduğuna, eğri-büğrü veya kapalı olması ise kapalı olan yola işaret sayılmıştır.
Bir başka şeklinde ise, falcı kapıya arkasını dönerek oturmakta ve ısıtılmış kemiği arkaya kapıya doğru fırlatmaktadır. Eğer kemik kapının yukarısına isabet ederse bu söylenenlerin gerçek olacağının işaretidir. Çeşitli şekilleri olmakla birlikte daha çok, kullanılan usul ateşte yakma usulüdür. Kemik, bölümlerine ve yanmış yerlerine göre ayrıntılı bir şekilde yorumlanmıştır.
Türklerden Kırgızlarda, Nogaylarda en yaygın ve geçerli bir fal şekli olarak görülmüştür. Moğol saraylarında da bu yöntemin kullanıldığı hatta Mengü Han’ın bir işe girişmeden önce ateşte yakılmış kürek kemiklerine bakarak hareket ettiği söylenmektedir.
Bu usul “kıtfe” adıyla İslam aleminde de kullanılmıştır. Fakat onlar koyunun kürek kemiğini kullanmışlardır. Kemiğin üzerindeki kırmızı çizgi, kan döküleceğine işaretken; sarı çizgi, hastalığa; yeşil, bolluk ve ucuzluğa; siyah ise yoksulluğa işaret sayılmıştır.
Japonlarda daha çok yakılan geyik kemiğidir. Bu yöntemin uygulandığı bölgeler halen bulunmaktadır. Şang Hanedanı zamanında ise devletle ilgili işlerde verilecek kararlar için koyun ve öküz kemiği kullanılmıştır. Romalılarda ise “Piromansi” denilen ve kurbağa kemikleriyle bakılan fal çeşidi çok meşhurdur.
Sümerlerde kurbanların 3 kürek kemiği alınarak falına bakılacak kişiye verilmiştir. Bu kişi kalbinden tuttuğu şeyleri düşünerek kürek kemiklerine bakar sonra da kahinlere geri verir. Kahinler de kemikleri ateşe atar, bir müddetyanmasını bekleyerek ateşten alırlar ve kemiklerin aldığı şekillere göre yorumlar yaparlar. Kemik üzerindeki çizginin düz ve kesiksiz olması yolun açık olduğuna, eğri-büğrü veya kapalı olması ise kapalı olan yola işaret sayılmıştır.
Bir başka şeklinde ise, falcı kapıya arkasını dönerek oturmakta ve ısıtılmış kemiği arkaya kapıya doğru fırlatmaktadır. Eğer kemik kapının yukarısına isabet ederse bu söylenenlerin gerçek olacağının işaretidir. Çeşitli şekilleri olmakla birlikte daha çok, kullanılan usul ateşte yakma usulüdür. Kemik, bölümlerine ve yanmış yerlerine göre ayrıntılı bir şekilde yorumlanmıştır.
Türklerden Kırgızlarda, Nogaylarda en yaygın ve geçerli bir fal şekli olarak görülmüştür. Moğol saraylarında da bu yöntemin kullanıldığı hatta Mengü Han’ın bir işe girişmeden önce ateşte yakılmış kürek kemiklerine bakarak hareket ettiği söylenmektedir.
Bu usul “kıtfe” adıyla İslam aleminde de kullanılmıştır. Fakat onlar koyunun kürek kemiğini kullanmışlardır. Kemiğin üzerindeki kırmızı çizgi, kan döküleceğine işaretken; sarı çizgi, hastalığa; yeşil, bolluk ve ucuzluğa; siyah ise yoksulluğa işaret sayılmıştır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder